"το κορδόνι του παπουτσιού"

μια γυναίκα, ένα
λάστιχο σκασμένο, μια
αρρώστια, μια
επιθυμία. φόβοι μπροστά σου,
φόβοι τόσο σταθεροί κι ακίνητοι
που μπορείς να τους μελετήσεις
σαν τα πιόνια μιας σκακιέρας...
δεν είναι τα μεγάλα πράγματα αυτά
που στέλνουν κάποιον
στο τρελάδικο. τον θάνατο τον περιμένει κανείς, ή
το φόνο, τη ληστεία, την αιμομιξία, τη φωτιά, την πλημμύρα...
όχι, είναι αυτή η διαρκής σειρά από μικρές τραγωδίες
που στέλνουν κάποιον
στο τρελάδικο...
όχι ο θάνατος της αγάπης του
αλλά ένα κορδόνι που λύνεται
ενώ τελειώνει ο χρόνος...
ο τρόμος της ζωής
είναι εκείνο το σμήνος από μικρές ασημαντότητες
που μπορούν να σκοτώσουν πιο γρήγορα κι από τον καρκίνο
και βρίσκονται πάντα εκεί
πινακίδες αυτοκινήτου ή φόροι
ή ληγμένες άδειες
ή προσλήψεις ή απολύσεις
να το κάνεις εσύ ή να το κάνουν άλλοι για σένα, ή
δυσκοιλιότητα
κλήσεις για υπερβολική ταχύτητα
ραχίτιδα ή γρύλοι ή ποντίκια ή τερμίτες ή
κατσαρίδες ή μύγες ή ένας
σπασμένος κρίκος
στο παραβάν, ή να μείνεις από βενζίνη,
ο νεροχύτης βούλωσε, ο σπιτονοικοκύρης μέθυσε,
ο πρόεδρος δε δίνει δεκάρα, κι ο κυβερνήτης
είναι τρελός.
χαλασμένος διακόπτης, το στρώμα σαν
σκαντζόχοιρος.
$105 για σέρβις, καρμπυρατέρ και αντλία βενζίνης,
και οι λογαριασμοί ανεβαίνουν ενώ η αγορά
καταρρέει.
και το καζανάκι χάλασε,
και η λάμπα κάηκε
το φως στο χωλ, το φως στην είσοδο, το φως στο διάδρομο,
το μέσα φως. είναι
πιο σκοτεινά κι απ΄την κόλαση
και δυο φορές ακριβότερα.
μετά υπάρχουν και οι ψείρες και τα νύχια που στραβώνουν
και μπήγονται στο δέρμα
και οι άνθρωποι που επιμένουν ότι είναι
φίλοι σου.
όλα αυτά κι άλλα χειρότερα.
η βρύση που στάζει, ο Χριστός και τα Χριστούγεννα.
χαλασμένο σαλάμι, 9 μέρες βροχή,
αβοκάντο με 50 σεντς
και μωβ λουκάνικο από συκώτι.

ή να βγάζεις το ψωμί σου
δουλεύοντας σερβιτόρα εναλλασσόμενη βάρδια στου Norm
ή αλλάζοντας σεντόνια σε μοτέλ,
ή σε πλυντήριο αυτοκινήτων ή γκρουμ ξενοδοχείου
ή τσαντάκιας γριών γυναικών
να τις αφήνεις να ουρλιάζουν σωριασμένες στα πεζοδρόμια
με σπασμένο το χέρι στα 80 τους.

ξαφνικά διακρίνεις 2 κόκκινα φώτα στον πίσω καθρέφτη
και αίμα στο
εσώρουχό σου.
πονόδοντος, και $979 για μια γέφυρα
$300 για ένα χρυσό
δόντι,
και η Κίνα και η Ρωσία και η Αμερική, και
μακριά μαλλιά και κοντά μαλλιά και καθόλου
μαλλιά, και γένια και καθόλου
πρόσωπα, και μπόλικο ζιγκζάγκ αλλά ούτε
κανάτι να κατουρήσεις.

με κάθε ένα στα εκατό κομμένα κορδόνια
ένας άντρας, μια γυναίκα, ένα
πράγμα
καταλήγει
στο τρελάδικο.

γι' αυτό πρόσεχε
κάθε φορά
που σκύβεις.

"Και είπε το λιοντάρι"

Θα κάνω ό,τι θέλω. Θα γίνω αυτός που είμαι στ' αλήθεια. Και θα βρω τι είναι αυτό.
 

"Δεν έχει άλλο. Τελείωσε"

Τελικά θα έπρεπε να περνάμε τον περισσότερο χρόνο της ζωής μας μεθυσμένοι. Όχι, δεν είμαι ακλοολικός. Εντάξει. Ίσως λίγο.
Είναι βλακωδώς μαγικό πως το μυαλό έχει το μονοπώλιο στο στόμα μόλις εγκατασταθεί αυτή η δηλητηριώδης χημική ουσία μέσα μας."Γεια σας είμαστε τα θέλω του/της τάδε και είμαστε επιτέλους ελεύθερα. Άκουσε μας." Τραγελαφικό έτσι;
Είμαστε τόσο ηλίθιοι; Τόσο βλάκες; Τι νομίζουμε; Πως θα ζούμε για πάντα και θα έχουμε τον χρόνο να αυγατίζουμε και να παλαιώνουμε τα θέλω και τις επιθυμίες μας; Κάποια στιγμή όλοι θα πεθάνουμε.
Τι θέλουμε; Τι επιθυμούμε; Τι πραγματικά γουστάρουμε;
Στον καθρέφτη ίσως, κάποια στιγμή, θα δούμε το μοναδικό εμπόδιο. Όχι, όχι. Δεν θα δεις την τελειοποίηση. Δεν θα βρεις τη λύση. Θα δεις την αρχή και το τέλος. Ψάξε βρες το υπόλοιπο.
Διάολε πόσο γελάω! Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, όλη μας τη ζωή μεθυσμένοι.

"Γεννημένος από αίμα"

Το μίσος σου χειροτέρεψε. Το ήξερα ότι θα γινόταν.

Ο διάβολος επέστρεψε
και θα κάνεις κακό για τα καλά.
Έτσι, ο θάνατος έρχεται για να εξυγιάνει αυτή την πόλη.
Ξέρω το όνομα σου
και θα σε κυνηγήσω.
Μπορείς να τρέξεις,
μπορείς να κρυφτείς,
μπορείς να προσευχηθείς.
Όμως εγώ θα σε σκοτώσω.
Δεν φέρνω συγχώρεση.
Δεν φέρνω ειρήνη.
Έχω έρθει για να σε σφάξω
και να σκοτώσω το θηρίο.
Θα ψάξω τις σκιές, θα το φορέσω σαν στέμμα.
Ξέρεις ότι έρχεται,
και θα σε κυνηγήσω.
Μπορείς να τρέξεις,
μπορείς να κρυφτείς,
μπορείς να προσευχηθείς.
Όμως εγώ θα σε σκοτώσω.
Μπορείτε όλοι να τρέξετε αν το θέλετε πάρα πολύ,
μπορείτε όλοι να προσευχηθείτε αν χρειαστεί.
Όμως εγώ θα σας σκοτώσω.
Κρυφτείτε όλοι,
θα σας σκοτώσω.

"Μα πολύ κουρασμένος"

Ρούφα τον έρωτα πριν σε ρουφήξει αυτός. Είναι ανώμαλος!

"Χθες, δώρο, ..."

Είσαι μυστήριο.

Κερδοφόρα καλοστημένη επιχείρηση. Με τα πράγματα που πουλάει σε υπνωτίζει.
Φθηνές αντίκες με φθηνό τίμημα. Μαγικό.
Εξαρτημένο.
Μια τέλεια στημένη παγίδα.
Δεν μπορείς να το πιάσεις, δεν μπορείς να το δαμάσεις. Ακόμα και τον αέρα νικάει.
Και ο διάβολος το φοβάται. Πιο πολύ απ' το λιβάνι. Πιο πολύ από τον αγιασμό.
Σε τρώει για πρωινό. Σε φτύνει σαν λιμενεργάτης.
Μην κάνεις σχέδια για το μέλλον.
Όλοι το υπηρετούν. Τα δώρα του δεν είναι για πάντα. Τα χάνεις πριν πεθάνεις.
Στέκεται εκεί από τη στιγμή που είσαι ιδέα στο μυαλό της μάνας σου και του πατέρα σου.
Ένα γιγαντιαίο χταπόδι μπαλαρίνα. Επιταχύνει σε κάθε στροφή και χαλαρώνει τα πλοκάμια του.
Πιο γρήγορα κάθε φορά. Και πιο γρήγορα!
Εξφενδονίζεσαι σε μια ρουλέτα και τρέχεις μην πέσεις στο κουτάκι του αριθμού.
Το κουτάκι που εσύ ο ίδιος έχεις ποντάρει. Το κουτάκι που εύχεσαι με όλη την αηδία της λιγδιασμένης σου ηδονής να κερδίσει.
Σαν σταγόνα βροχής σε κάνει να χαίρεσαι όταν πέτυχε εσένα μέσα σε όλους τους άλλους.
Τρέχεις όταν οι υπόλοιπες έρχονται να βρουν τη φίλη τους. Αν τις αφήσεις σε γονατίζουν.
Τις κοιτάζεις από το παράθυρο, βρεγμένος, να σε ψάχνουν πέφτοντας με λύσσα.

Βαριέμαι, δεν θα το σηκώσω το τηλέφωνο. Ή μάλλον δεν θέλω.
Αν γινόταν πάντα αυτό που θέλουμε.
Πώς να εμποδίσεις μια πεταλούδα να πάει προς το φως; Και όταν καίγεται από αυτό ακόμα την κοιτάς. Συνεχίζεις έτσι μέχρι να ξεψυχήσει.
Και ακόμα αναρωτιέσαι.
Όλοι κάνουμε σχέδια για το μέλλον.

Ο χρόνος πέρασε και έμοιαζε λες και η Όμορφη δεν θα επέστρεφε ποτέ της.
Και έτσι το Τέρας απομονώθηκε απ' τον κόσμο,
μέσα στην μοναξιά και στην απελπισία.

"Δεν μου πάτε στο διάολο;"

Κενό
Τίποτα
Έχω την ανάγκη, θέλω, όμως
κενό
Γέλα δεν πειράζει
Γέλα

Μετεωρίτης που έπεσε στη θάλασσα
Κύμα τιτάνιο σήκωσε και μας έπνιξε όλους
Διαλύοντας τα σώματα μας
Σπάζοντας τα κόκαλα μας σκίζοντας τις σάρκες μας
δεν ξέρω τι ακριβώς έκανε στις ψυχές μας
Τις ψυχές μας
Αδούλευτα τελειοποιημένα υλικά
Σιχαμερά ατίθασα πλάσματα
Ούτε θέλω να ξέρω ούτε θέλω να μάθω

Ησυχία
σςςς
Όλα ξεπλύθηκαν
Χόρτασαν τη θάλασσα
γλυκιά μου θάλασσα
Τώρα παρέα στο κτήνος κάνουν
στα απύθμενα παγωμένα δωμάτια
Τι όμορφη που είσαι Άβυσσο
τόσο απλή τόσο ανεξάρτητη
Πόσο μόνη

Τι χαζός
το μαξιλάρι μου ιδρωμένο
Πίνω λίγο νερό να ηρεμήσω
Κατουράω να ξαλαφρώσω
Κάνει ψύχρα απόψε
Ένα γαμημένο τσιγάρο, τίποτ' άλλο
αυτό και εγώ παρέα στο μπαλκόνι
Τι ωραία που κάνει ψύχρα
Ησυχία έχει αλλά δεν με πειράζει
και κλείνω τα μάτια
και γελάω

"Πάντα είναι πιο ωραία να πίνεις από το μπουκάλι"

Τελευταία μέρα.
Δεύτερη φορά και πάλι την τελευταία μέρα.
Έτσι μου είπε να πω.
Τουλάχιστον είναι δίκαιο, πενήντα πενήντα. Νομίζω δηλαδή.
Πνίγομαι και αναπνέω το ίδιο καλά σε μια παγωμένη λάβα και κάθε φορά σπάει το αυγό και καταλλήγει στο πιάτο μου. Να με κοιτάει μια σειρά από κόκαλα. 
Έτσι μου είπε να πω. Αμέτρητες φορές να σκεφτώ αυτό που μου είπε αμέτρητες φορές να πω.
Αόρατα μικρά χαστούκια που με τσιμπάνε και με δαγκώνουν.
Τσούζει και εκνευρίζομαι. Αλλά δεν το λέω σε κανέναν.
Μια φορά και έναν καιρό ζούσε σε ένα νησί μια καραμέλα βουτύρου, μια σοκολάτα μπίτερ, 23 φούσκες, μια καρύδα, και 2 τόπια μετάξι.
Έτσι μου είπε να πω. Δεύτερη φορά.
Δεύτερη φορά και πάλι.
Έτσι θα μου πει να πω.
Για άγνωστη φορά.
Μύθος και οινόπνευμα. Μουσική και βλαβερές παρεσθησιογόνες ουσίες.
Μου έδωσαν διορία μέχρι την αυγή.
Όταν φτάσεις κάνε αναπάντητη. Αν δεν το ακούσω θα δεις τα αλάρμ αναμένα.
Αν δεν είμαι εκεί θα ξαναέρθω όταν ο ήλιος δύσει.
Αν αργήσω κοίτα τη θάλασσα.
Αν βαρεθείς μίλα με τ' αστέρια.
Εκεί θα είμαι.

"No signs, only humans"

Οι κάγκουρες,

οι γελοίοι,
οι ανάγωγοι,
οι άξεστοι,
οι αναιδείς,
οι πούστηδες,
οι άχρηστοι,
οι τρόμπες,
οι ανίκανοι,
οι χοντροί,
οι κακοί,
οι άκαρδοι,
οι σκατόψυχοι,
οι ρατσιστές,
όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι που χλευάζεις κατά καιρούς, είναι όλοι αυτοί που κάποια στιγμή θα βρεις στον εαυτό σου.
Προσπάθησε πολύ απλά να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου.

"Κυριακάτικο μεθύσι"

Είναι τρομακτική η οικειότητα που έχει ο άνθρωπος με το σκοτάδι.
Η οικογένεια του σκοταδιού ποτέ δεν μας άρεσε. Το φοβόμαστε. Δυσκολευόμαστε μαζί του. Προσπαθούμε εξαιτίας του. Πεθαίνουμε σε αυτό.
Μεταμορφωνόμαστε μαζί του. Δεν το ξέρεις όμως μας βοηθάει συνέχεια. Ω ναι.
Ο φόβος του σκοταδιού και το χέρι βοηθείας του. Η λατρεία του φωτός και το μπλόκο του. Δύο συναισθηματικά δεδομένες έννοιες στη ζωή μας με λειτουργικά αντίθετα αποτελέσματα.
Η ιστορία ξεκινάει με ένα απλό κλείσιμο των ματιών και τελειώνει επίσης με ένα απλό κλείσιμο των ματιών. Μεταξύ τους μεσολαβούν υπερβολικά πολλές εμφανίσεις του σκοταδιού. Εμφανίσεις τόσο σκοτεινές και αόρατες σε εσένα όσο η ίδια του η υπόσταση.
Και είναι φορές που χάνουμε ακόμα και τον έλεγχο της σκιάς μας. Μπορεί να γίνει τόσο μεγάλη ώστε να μας καλύψει ολόκληρους. Αλλά τι μας νοιάζει; Σκιά είναι. Έτσι δεν είναι;
Τις περισσότερες φορές στη ζωή μας έχουμε χρησιμοποιήσει το σκοτάδι. Είναι τόσο αθώο, υπεράνω πάσης υποψίας. Είναι τόσο ένοχο, με χειροπιαστά αποδεικτικά στοιχεία. Και τη γλιτώνουμε εκ προθέσεως όταν κατηγορούμαστε εξ αμελείας.
Είναι αργά και τα μάτια μας κλείνουν χωρίς να νιώσουν την έλλειψη οικειότητας που έχουμε με το σκοτάδι. Γι' αυτά είναι νωρίς και παραμένουν ανοιχτά.
Είναι τρομακτική η οικειότητα που έχει ο άνθρωπος με το σκοτάδι.
Βάζεις τα κλειδιά, κουμπώνεις ταχύτητα και ξεκινάς το ταξίδι στο φωτεινό τούνελ. Έχει και πινακίδα,
 "κλείστε τα φώτα".

"Ένας κόσμος γεμάτος...τι;"

Λέμε πως η ζωή δεν είναι δίκαιη. Λέμε πως κάποιοι είναι πιο τυχεροί από τους άλλους, πιο τυχεροί από εμάς. Πως δεν αξίζει σε κάποιους η ευημερία που τους παραχωρήθηκε. Γιατί εγώ να είμαι έτσι και ο άλλος να είναι καλύτερα από εμένα; Γιατί η ζωή είναι τόσο άδικη; Γιατί η ζωή δεν τιμωρεί; Γιατί δεν εκδικείται; Γιατί δίνεται άφεση;
Ποιος μας έχρισε ζωή; Ποιος μας μεταμόρφωσε σε κάρμα, μοίρα, ό,τι είναι τέλος παντων αυτό που κανονίζει την προσωπική μας ταινία; Πριν δώσεις στον εαυτό σου δικαιώματα πρόσεξε μήπως σπάσει η ζυγαριά σου, δεν έχει σημασία ποια πλευρά. Οι πιθανότητες είναι άγνωστες. Και εννοείται πως εσύ θα τη σκηνοθετούσες αλλιώς, ίσως καλύτερα. Ίσως και βέβαια καλύτερα.
Δέξου ότι μένεις θεατής, πληρώνεις εισητήριο, αφήνεις την αίθουσα βρώμικη φεύγοντας. Και να πεις ότι έκλεισες και το κινητό σου. Σσσσς, τελειώνει.

"Πάσχα"

Και σιγά σιγά τα πράγματα φτάνουν στο τέλος τους. Ό,τι δόθηκε, ό,τι πάρθηκε στο τέλος ήταν δανεικά. Δανεικά με βαρύ τόκο. Δανεικά που δεν ζήτησα. Η δωρεά μου ξεπληρώθηκε με δανεικά. Και δεν ζήτησα απολύτως τίποτα. Τα ξαναχαρίζω και επιστρέφω στην αρχή. Μια αρχή που επίσης δεν ζήτησα. Πόσο περισσότερο μια αρχή νεκρή, ισάξια του τέλους. Τελειώσαμε αρχίζοντας λοιπόν. Και γελάω. Γελάω.

"Κοράκια"

Το εγώ σου θα μας γαμήσει τη ζωή.

 Η τσιγκουνιά σου με τους φόβους σου θα μας διαλύσει, 

δώσε και σε μένα μερικούς.

 Ρίξε όλο το βάρος σου αντέχω,

 προσεκτικά όμως. 

Και όσο για τους άλλους, 

εσύ φταις. 

Τους είναι εύκολο να διαλέξουν στρατόπεδα, 

άσπρο ή μαύρο. 

Σπάσανε το δικό μας γκρι. Εσύ μας γκρέμισες.

 Πεινασμένα θηρία σε κλουβιά, 

αρπάζοντας όποιο σάπιο κομμάτι κρέας τους πετάξεις. 

Είχε ταμπέλα αλλά δεν την είδες, 

  μην ταΐζετε τους τρίτους.

"Κοράκια"

Πως γίναμε έτσι; Τι έφταιξε και αλλάξαμε; Το είχαμε πει πως το προφανές θα μας σκοτώσει, δεν ακούγαμε. Γιατί το χαμόγελο χάλασε, γιατί ξίνισε; Τι απέγινε το εμείς, το μαζί; Που είναι η παρέα μας; Παρατηρώ την αλλαγή μας σε εκκρεμότητα και αναρωτιέμαι γιατί τρομάζω μόνο εγώ;! Ξέραμε πως δεν είχαμε και την καλύτερη συνείδηση περί ανακύκλωσης, αλλά εμείς το παρακάναμε. Στο τέλος, ούτε ανάμνηση δεν θα είμαστε. Πόσο θα υπομείνουμε περιμένοντας τη ζωή αμφίβολα να επιστρέψει στα πτώματα μας; Αν υπομείνουμε... Εμείς φταίμε και το ξέρεις. Περισσότερο ο ένας, λιγότερο ο άλλος όμως κανένας άλλος, μόνο εμείς.

"Κοράκια"

Κοιτάει το είδωλο του στον καθρέφτη. Σιγή για αρκετά λεπτά. Μόνο βλέμματα, περιεργάζοντας κάθε σημείο πάνω του. Αυτό που είναι απέναντι του φταίει για αυτό που έχει απέναντι του. Σε μια στιγμή τίποτα δεν είναι ίδιο. Τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο. Σάπιο δέρμα, άψυχα μαλλιά, τυφλά μάτια, ήχος δεν βγαίνει από το στόμα του. Τα χέρια του είναι κομμένα. Το αίμα έχει στεγνώσει στις φλέβες του. Μόνο σκόνη έχει μείνει. Ξεκουμπώνει αργά το φερμουάρ και βγάζει το πανωφόρι. Ω, δεν το χρειάζεται πια. Έχει πολλές φθορές, δεν είναι άξιο να κοσμεί του σώμα του. Στο πάτωμα και αυτό. Ξεχωρίζει την σκαρταδούρα, τι ανακούφιση επιτέλους. Ένας τέλεια μινιμαλιστικός κόσμος μόλις ολοκληρώθηκε και οφείλει ένα χειροκρότημα. Κλείνει το φως βγαίνοντας από το δωμάτιο, κάποιος πρέπει να μαζέψει τα γυαλιά. Πλέον, τίποτα δεν είναι ίδιο. Τίποτα δεν είναι ξανά το ίδιο.

"Μαμ μαμ"

Δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ ψυχολόγος. Μπαίνουν πολλά κουτάκια. Γι' αυτο επέλεξα να γίνω μάγειρας. Η μαγειρική από την άλλη σου αφήνει έναν κόσμο να εξερευνήσεις ελεύθερα. Όλοι μαζί στο τραπέζι, πάνω από μια τιτανομέγιστη μακαρονάδα με κιμά μπορούν να εξομολογηθούν σχεδόν τα πάντα. Ίσως τελικά η μαγειρική είναι η νόστιμη πλευρά της ψυχολογίας. Ποιος ξέρει;

"Τετάρτη"

Βροχή 

φίλησε τα δάκρυα μου 

και φύγε μαζί τους

μακριά

μακριά στ' αστέρια

"Ένας πλανήτης γεμάτος... τι;"

Μας λένε "Μεγαλωσε", "Φέρσου σαν ενήλικας", "Είναι ανεπίτρεπτο να μην το ξέρεις αυτό", "Ακόμα; Άντε πότε θα προλάβεις;", "Γιατί κάνεις έτσι;", "Δεν ντρέπεσαι;".
Ποιός όρισε αυτούς τους κανόνες που τους κάναμε και νόμους επιβίωσης;
Ένα καλούπι συμπεριφοράς και δράσης στην ανθρώπινη κοινωνία φτιαγμένο για όλους και σχεδόν σωστό.
Κατακριτέος αυτός που κάνει λάθη, αυτός που δεν τα καταφέρνει με την πρώτη, αυτός που δεν πληροί τις λειτουργίες που αναγράφονται στο βιβλιαράκι οδηγιών μόλις βγει από το κουτί του και είναι έτοιμος για χρήση. Τι κρίμα που δεν υπάρχει εγγύηση για επιστροφή. 
Φέρομαι σαν παιδί. 
Έχω την ανάγκη να παίζω, να είμαι ανάγωγος, να λέω μαλακίες, να κάνω απρεπείς και ανώριμες ερωτήσεις. 
Έχω την ανάγκη φέρομαι όπως νιώθω την ώρα που το νιώθω χωρίς να καταπατώ τα συναισθήματα μου. 
Να γελάω όταν είμαι χαρούμενος, να κλαίω όταν είμαι λυπημένος, να μαλώνω και να σπάζομαι όταν θυμώνω, να κρατάω μούτρα όταν πεισμώνω. 
Να ερωτεύομαι και να αγαπώ όταν η καρδιά μου είναι έτοιμη να ανατιναχτεί και το μυαλό μου να κλατάρει. 

Θέλω να ζω αληθινά με όλο μου το ανθρώπινο είναι.

"Η λάμψη της αστραπής πίσω απ΄το βουνό", Τσαρλς Μπουκόφσκι

Το προφανές θα μας σκοτώσει.
Το προφανές μας σκοτώνει.
Η τύχη μας εξαντλήθηκε.
Όπως πάντα ανασυντασσόμαστε και περιμένουμε.
Δεν έχουμε ξεχάσει πώς να παλεύουμε αλλά η πολύχρονη μάχη μας έχει κουράσει.
Το προφανές θα μας σκοτώσει, μας έχει καταβροχθίσει κιόλας το προφανές.
 Εμείς το επιτρέψαμε. Καλά να πάθουμε.
Ένα χέρι κινείται στον ουρανό.
Μια εμπορική αμαξοστοιχία περνάει μες την νύχτα.
Οι φράχτες είναι ξεχαρβαλωμένοι.
Η καρδιά μένει μονάχη.
Το προφανές θα μας σκοτώσει.
Περιμένουμε, στερημένοι από όνειρα.

"Από Δευτέρα"

Οι ψυχολόγοι είναι σαν τις δίαιτες. Άσχετα που μπορείς να βάλεις στον εαυτό σου μια διατροφή.

"Ένας πλανήτης γεμάτος... τι;"

Από πότε σταμάτησες στην εικόνα; Από πότε τερμάτισες στο έξω; Από πότε; Από πότε το εξώφυλλο έγινε για σένα περιεγχόμενο; Από πότε η αστραφτερή φλούδα ακρίβυνε και η καθαρή σάρκα πτώχευσε; Από πότε; Τι έχεις γίνει; Γιατί έχεις γίνει; Από πότε έγινες; Με σιχαίνομαι που δεν βάζω φωτιά στο μνημοφυλάκιο μου. Βιάζεις την υπόσταση μου. Ντρέπομαι που με έκανες να τα χάσω όλα. Τι είσαι; Γιατί είσαι; Από πότε είσαι; Φούσκα καλοσχηματισμένη, όμορφη, γυαλιστερή, μυρωδάτη. Τόσο ευάλωτη. Τόσο άδεια. Τόσο... έσπασε. Πότε; Τι; Γιατί; Έχει σημασία; Ποτέ.

"Ξέρεις;"

Η πόρτα έκλεισε και σφραγίστηκε. Δεν είναι θέμα διεκδίκησης. Είναι κουραστικό να κόβει βόλτες κοιτώντας το κλειδί. Δεν είναι θέμα εγωισμού. Ή ανοίγει ή πετιέται. Δεν είναι αγώνας νικητή και χαμένου. Σώνε όμως. Δεν χρειάζεται να αποδείξει κανένας απολύτως τίποτα. Ενοχλεί τον διάβολο που προσπαθεί να κοιμηθεί.

"Ένας πλανήτης γεμάτος... τι;"

- Δεν αξίζει να ζούμε μαζί τους.
- Μήπως υπερβάλεις;
- Σοβαρολογείς; Μα κοίτα πως μας φέρονται! Δεν μας εκτιμάνε.
- Έχεις δίκιο. Τι θα κάνουμε;
Αυτή τη φορά δεν περίμεναν την έξωση. Ο Έρωτας και η Αγάπη, μάζεψαν τα πράγματα τους και εγκατέλειψαν για πάντα τους ανθρώπους αφήνοντας πίσω το κόκκινο ρυθμικό τους σπίτι. Δεν έμαθαν ποτέ τι απέγινε το βασίλειο των ανθρώπων. Και εμείς δεν μάθαμε ποτέ τι απέγιναν οι δυο τους.

"Ένα ζευγάρι σε ένα εστιατόριο χορτοφάγων"

-          Πώς είναι το κους κους σου;

-          Νόστιμο, νόστιμο.

-          Ξέρεις είχα μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με τη μαμά σου σήμερα.

-          Ναι, λυπάμαι γι’ αυτό.

-          Ξέρω πως είναι λίγο σκληρή, αλλά η καρδιά της είναι στη σωστή θέση.

-          Αν σωστό μέρος λες το ψυγειάκι με τα μέλη ενός ετοιμοθάνατου, τότε συμφωνούμε.

-           Μάλλον δεν το εννοείς αυτό.

-          Υποθέτω πως όχι. Είναι πολύ εγωίστρια για να δωρίσει ένα όργανο. Ακόμα και αν δεν το χρησιμοποιεί.

-          Αυτό είναι άδικο, Τσάρλι. Η μητέρα σου σε αγαπάει.

-          Αλήθεια; Είπε ή δεν είπε πως ήμουν μια πικρή απογοήτευση;

-          Λοιπόν, το είπε, αλλά…

-          Και είπε ή όχι πως είμαι ένας μικροσυνθέτης που σπατάλησε 13 χρόνια σε μαθήματα πιάνου που εκείνη πλήρωσε επειδή παντρεύτηκε ένα σωρό άντρες με μεγάλα πορτοφόλια και μικρά πέη;

-          Ναι, το ανέφερε. Αλλά είναι φυσικό για κάποιον που σε αγαπάει να θέλει να σε βλέπει να ζεις με τη δυναμική σου. Θες να είσαι γνωστός ως αυτός που έγραψε τραγούδια για πάνες ακράτειας;

-          Καλύτερα από το να είμαι αυτός που τις φοράει.

-          Και οι δυο ξέρουμε πως μπορείς περισσότερα στη ζωή σου.

-          Ίσως, αλλά πρέπει να παραδεχτείς την αυτοσυγκράτηση μου.

-          Έλα τώρα, δες πόσα έχεις καταφέρει όσο είμαστε μαζί. Εξασκείσαι συχνά, έκοψες το ποτό και τρως σωστά. Είχες καν σκεφτεί να αλλάξεις τη ζωή σου όπως τώρα;

-          Ποτέ.

-          Απλά θέλω να σου δείξω πως μπορείς να καταφέρεις ό, τι θες (φιλιούνται). Μυρίζω κρέας.

-          Συγνώμη;

-          Η αναπνοή σου. Βρομάει κρέας.

-          Μάλλον θα είναι η γλώσσα μου. Η γλώσσα μου είναι κρέας.

-          Όχι, έτρωγες κρέας. Μπορώ να το μυρίσω.

-          Ίσως είναι αυτό το κομμάτι τυριού που μυρίζει.

-          Όχι, μυρίζω βοδινό.

-          Που θα μπορούσα να βρω βοδινό;

-          Για πες μου.

-          Λοιπόν, ίσως είναι βοδινό από δεύτερο χέρι.

-          Τι;

-          Ξέρεις, όπως ο καπνός από δεύτερο χέρι. Κάποιος απρόσεχτος τύπος κάθεται δίπλα σου τρώγοντας μπριζόλα, και… Ω, γάμα το! Πλήρωσα μια ενοχλητική γυναίκα να φέρει ένα χάμπουργκερ στη βεράντα όσο εσύ ντυνόσουν.

-          Ρε, Τσάρλι.

-          Μη μου λες, “Ρε, Τσάρλι”. Πέθαινα της πείνας! Και θα σου πω κάτι άλλο. Το τρέξιμο μου ήταν δυο μπύρες και μισό κουβανέζικο πούρο ενώ ξάπλωνα στο γκαράζ μου.

-          Γι’ αυτό μύριζες χλωρίνη λεμόνι.

-          Σίγουρα δεν ήταν για τη γυαλάδα στο μέτωπο μου.

-          Άρα μου έλεγες ψέματα;

-          Αν ψέμα εννοείς πως σου έλεγα ότι δεν κάνω ένα σωρό πράγματα και τα έκανα όπως και έλεγα ψέματα γι’ αυτό, τότε ναι, σου έλεγα ψέματα.

-          Υποθέτω πως μπορώ να σε συγχωρήσω, αν μου υποσχεθείς ότι δεν θα επαναληφθεί.

-          Δεν θα επαναληφθεί. Ξέρεις γιατί; Επειδή τελείωσα με όλα αυτά τα παιχνίδια! Βαρέθηκα να προσπαθείς να με κάνεις κάτι που δεν είμαι! Είμαι μεγάλος άντρας όχι δουλειά σε πρόοδο!

-          Τσάρλι, κοιτάνε.

-          Άσ’ τους να κοιτάνε! Και ξέρετε όλοι τι εννοώ. Γιατί δεν μπορούν να κοιτάξουν έναν άντρα οι γυναίκες γι’ αυτό που είναι αντί γι’ αυτό που θέλουν να είναι;

-          Σε παρακαλώ, με ντροπιάζεις.

-          Λοιπόν ωραία, ίσως τώρα να ξέρεις πώς νιώθω! Κάθομαι σε εστιατόρια να τρώω μενταγιόν με πέτσα φασολιών και σάλτσα γρασιδιού. Έχω δίκιο; Κανένας δεν πρέπει να τρώει τίποτα με τη λέξη “πέτσα” σ’ αυτό!

-          Τώρα γίνεσαι πραγματικός μαλάκας.

-          Τότε επιτέλους ζω με τη δυναμική μου. Είμαι ένας μπεκρούλιακας, καπνιστής μαλάκας, όπως ο Θεός με την άπλετη σοφία του θέλησε να είμαι! Όπως ήθελε όλοι μας να είμαστε!

Το τραγούδι της καρδιάς και του μυαλού

Μια φορά και έναν καιρό ήρθα και εγώ σε αυτόν τον πλανήτη. Σε ένα σύμπαν εύπλαστο και συνάμα άκαμπτο. Μια εμπόλεμη ζώνη κανόνων, ελευθερίας, περιορισμού και δημιουργηκότητας. Και 'γω με τη σειρά μου πήρα μέρος στη σκακιέρα των θέλω και πρέπει. Σε μια σκακιέρα που τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο και τίποτα δεν είναι εύκολο.
Εξάλλου τι σημασία έχει αν είμαστε αυτοί που βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο ή αυτοί που βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο; Μπορεί μαζί να το δούμε ολόκληρο.