Τελευταία μέρα. Δεύτερη φορά και πάλι την τελευταία μέρα.
Έτσι μου είπε να πω.
Τουλάχιστον είναι δίκαιο, πενήντα πενήντα. Νομίζω δηλαδή.
Πνίγομαι και αναπνέω το ίδιο καλά σε μια παγωμένη λάβα και κάθε φορά σπάει το αυγό και καταλλήγει στο πιάτο μου. Να με κοιτάει μια σειρά από κόκαλα.
Έτσι μου είπε να πω. Αμέτρητες φορές να σκεφτώ αυτό που μου είπε αμέτρητες φορές να πω.
Αόρατα μικρά χαστούκια που με τσιμπάνε και με δαγκώνουν.
Τσούζει και εκνευρίζομαι. Αλλά δεν το λέω σε κανέναν.
Μια φορά και έναν καιρό ζούσε σε ένα νησί μια καραμέλα βουτύρου, μια σοκολάτα μπίτερ, 23 φούσκες, μια καρύδα, και 2 τόπια μετάξι.
Έτσι μου είπε να πω. Δεύτερη φορά.
Δεύτερη φορά και πάλι.
Έτσι θα μου πει να πω.
Για άγνωστη φορά.
Μύθος και οινόπνευμα. Μουσική και βλαβερές παρεσθησιογόνες ουσίες.
Μου έδωσαν διορία μέχρι την αυγή.
Όταν φτάσεις κάνε αναπάντητη. Αν δεν το ακούσω θα δεις τα αλάρμ αναμένα.
Αν δεν είμαι εκεί θα ξαναέρθω όταν ο ήλιος δύσει.
Αν αργήσω κοίτα τη θάλασσα.
Αν βαρεθείς μίλα με τ' αστέρια.
Εκεί θα είμαι.
