Είναι τρομακτική η οικειότητα που έχει ο άνθρωπος με το σκοτάδι. Η οικογένεια του σκοταδιού ποτέ δεν μας άρεσε. Το φοβόμαστε. Δυσκολευόμαστε μαζί του. Προσπαθούμε εξαιτίας του. Πεθαίνουμε σε αυτό.
Μεταμορφωνόμαστε μαζί του. Δεν το ξέρεις όμως μας βοηθάει συνέχεια. Ω ναι.
Ο φόβος του σκοταδιού και το χέρι βοηθείας του. Η λατρεία του φωτός και το μπλόκο του. Δύο συναισθηματικά δεδομένες έννοιες στη ζωή μας με λειτουργικά αντίθετα αποτελέσματα.
Η ιστορία ξεκινάει με ένα απλό κλείσιμο των ματιών και τελειώνει επίσης με ένα απλό κλείσιμο των ματιών. Μεταξύ τους μεσολαβούν υπερβολικά πολλές εμφανίσεις του σκοταδιού. Εμφανίσεις τόσο σκοτεινές και αόρατες σε εσένα όσο η ίδια του η υπόσταση.
Και είναι φορές που χάνουμε ακόμα και τον έλεγχο της σκιάς μας. Μπορεί να γίνει τόσο μεγάλη ώστε να μας καλύψει ολόκληρους. Αλλά τι μας νοιάζει; Σκιά είναι. Έτσι δεν είναι;
Τις περισσότερες φορές στη ζωή μας έχουμε χρησιμοποιήσει το σκοτάδι. Είναι τόσο αθώο, υπεράνω πάσης υποψίας. Είναι τόσο ένοχο, με χειροπιαστά αποδεικτικά στοιχεία. Και τη γλιτώνουμε εκ προθέσεως όταν κατηγορούμαστε εξ αμελείας.
Είναι αργά και τα μάτια μας κλείνουν χωρίς να νιώσουν την έλλειψη οικειότητας που έχουμε με το σκοτάδι. Γι' αυτά είναι νωρίς και παραμένουν ανοιχτά.
Είναι τρομακτική η οικειότητα που έχει ο άνθρωπος με το σκοτάδι.
Βάζεις τα κλειδιά, κουμπώνεις ταχύτητα και ξεκινάς το ταξίδι στο φωτεινό τούνελ. Έχει και πινακίδα,
"κλείστε τα φώτα".
