-
Πώς είναι το κους κους σου;
-
Νόστιμο, νόστιμο.
-
Ξέρεις είχα μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με τη μαμά
σου σήμερα.
-
Ναι, λυπάμαι γι’ αυτό.
-
Ξέρω πως είναι λίγο σκληρή, αλλά η καρδιά της είναι
στη σωστή θέση.
-
Αν σωστό μέρος λες το ψυγειάκι με τα μέλη ενός ετοιμοθάνατου,
τότε συμφωνούμε.
-
Μάλλον δεν
το εννοείς αυτό.
-
Υποθέτω πως όχι. Είναι πολύ εγωίστρια για να
δωρίσει ένα όργανο. Ακόμα και αν δεν το χρησιμοποιεί.
-
Αυτό είναι άδικο, Τσάρλι. Η μητέρα σου σε
αγαπάει.
-
Αλήθεια; Είπε ή δεν είπε πως ήμουν μια πικρή
απογοήτευση;
-
Λοιπόν, το είπε, αλλά…
-
Και είπε ή όχι πως είμαι ένας μικροσυνθέτης που
σπατάλησε 13 χρόνια σε μαθήματα πιάνου που εκείνη πλήρωσε επειδή παντρεύτηκε
ένα σωρό άντρες με μεγάλα πορτοφόλια και μικρά πέη;
-
Ναι, το ανέφερε. Αλλά είναι φυσικό για κάποιον
που σε αγαπάει να θέλει να σε βλέπει να ζεις με τη δυναμική σου. Θες να είσαι
γνωστός ως αυτός που έγραψε τραγούδια για πάνες ακράτειας;
-
Καλύτερα από το να είμαι αυτός που τις φοράει.
-
Και οι δυο ξέρουμε πως μπορείς περισσότερα στη
ζωή σου.
-
Ίσως, αλλά πρέπει να παραδεχτείς την
αυτοσυγκράτηση μου.
-
Έλα τώρα, δες πόσα έχεις καταφέρει όσο είμαστε
μαζί. Εξασκείσαι συχνά, έκοψες το ποτό και τρως σωστά. Είχες καν σκεφτεί να
αλλάξεις τη ζωή σου όπως τώρα;
-
Ποτέ.
-
Απλά θέλω να σου δείξω πως μπορείς να καταφέρεις
ό, τι θες (φιλιούνται). Μυρίζω κρέας.
-
Συγνώμη;
-
Η αναπνοή σου. Βρομάει κρέας.
-
Μάλλον θα είναι η γλώσσα μου. Η γλώσσα μου είναι
κρέας.
-
Όχι, έτρωγες κρέας. Μπορώ να το μυρίσω.
-
Ίσως είναι αυτό το κομμάτι τυριού που μυρίζει.
-
Όχι, μυρίζω βοδινό.
-
Που θα μπορούσα να βρω βοδινό;
-
Για πες μου.
-
Λοιπόν, ίσως είναι βοδινό από δεύτερο χέρι.
-
Τι;
-
Ξέρεις, όπως ο καπνός από δεύτερο χέρι. Κάποιος απρόσεχτος
τύπος κάθεται δίπλα σου τρώγοντας μπριζόλα, και… Ω, γάμα το! Πλήρωσα μια ενοχλητική
γυναίκα να φέρει ένα χάμπουργκερ στη βεράντα όσο εσύ ντυνόσουν.
-
Ρε, Τσάρλι.
-
Μη μου λες, “Ρε, Τσάρλι”. Πέθαινα της πείνας! Και
θα σου πω κάτι άλλο. Το τρέξιμο μου ήταν δυο μπύρες και μισό κουβανέζικο πούρο
ενώ ξάπλωνα στο γκαράζ μου.
-
Γι’ αυτό μύριζες χλωρίνη λεμόνι.
-
Σίγουρα δεν ήταν για τη γυαλάδα στο μέτωπο μου.
-
Άρα μου έλεγες ψέματα;
-
Αν ψέμα εννοείς πως σου έλεγα ότι δεν κάνω ένα
σωρό πράγματα και τα έκανα όπως και έλεγα ψέματα γι’ αυτό, τότε ναι, σου έλεγα
ψέματα.
-
Υποθέτω πως μπορώ να σε συγχωρήσω, αν μου
υποσχεθείς ότι δεν θα επαναληφθεί.
-
Δεν θα επαναληφθεί. Ξέρεις γιατί; Επειδή τελείωσα
με όλα αυτά τα παιχνίδια! Βαρέθηκα να προσπαθείς να με κάνεις κάτι που δεν
είμαι! Είμαι μεγάλος άντρας όχι δουλειά σε πρόοδο!
-
Τσάρλι, κοιτάνε.
-
Άσ’ τους να κοιτάνε! Και ξέρετε όλοι τι εννοώ. Γιατί
δεν μπορούν να κοιτάξουν έναν άντρα οι γυναίκες γι’ αυτό που είναι αντί γι’
αυτό που θέλουν να είναι;
-
Σε παρακαλώ, με ντροπιάζεις.
-
Λοιπόν ωραία, ίσως τώρα να ξέρεις πώς νιώθω! Κάθομαι
σε εστιατόρια να τρώω μενταγιόν με πέτσα φασολιών και σάλτσα γρασιδιού. Έχω δίκιο;
Κανένας δεν πρέπει να τρώει τίποτα με τη λέξη “πέτσα” σ’ αυτό!
-
Τώρα γίνεσαι πραγματικός μαλάκας.
-
Τότε επιτέλους ζω με τη δυναμική μου. Είμαι ένας
μπεκρούλιακας, καπνιστής μαλάκας, όπως ο Θεός με την άπλετη σοφία του θέλησε να
είμαι! Όπως ήθελε όλοι μας να είμαστε!
