"Κοράκια"

Πως γίναμε έτσι; Τι έφταιξε και αλλάξαμε; Το είχαμε πει πως το προφανές θα μας σκοτώσει, δεν ακούγαμε. Γιατί το χαμόγελο χάλασε, γιατί ξίνισε; Τι απέγινε το εμείς, το μαζί; Που είναι η παρέα μας; Παρατηρώ την αλλαγή μας σε εκκρεμότητα και αναρωτιέμαι γιατί τρομάζω μόνο εγώ;! Ξέραμε πως δεν είχαμε και την καλύτερη συνείδηση περί ανακύκλωσης, αλλά εμείς το παρακάναμε. Στο τέλος, ούτε ανάμνηση δεν θα είμαστε. Πόσο θα υπομείνουμε περιμένοντας τη ζωή αμφίβολα να επιστρέψει στα πτώματα μας; Αν υπομείνουμε... Εμείς φταίμε και το ξέρεις. Περισσότερο ο ένας, λιγότερο ο άλλος όμως κανένας άλλος, μόνο εμείς.

"Κοράκια"

Κοιτάει το είδωλο του στον καθρέφτη. Σιγή για αρκετά λεπτά. Μόνο βλέμματα, περιεργάζοντας κάθε σημείο πάνω του. Αυτό που είναι απέναντι του φταίει για αυτό που έχει απέναντι του. Σε μια στιγμή τίποτα δεν είναι ίδιο. Τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο. Σάπιο δέρμα, άψυχα μαλλιά, τυφλά μάτια, ήχος δεν βγαίνει από το στόμα του. Τα χέρια του είναι κομμένα. Το αίμα έχει στεγνώσει στις φλέβες του. Μόνο σκόνη έχει μείνει. Ξεκουμπώνει αργά το φερμουάρ και βγάζει το πανωφόρι. Ω, δεν το χρειάζεται πια. Έχει πολλές φθορές, δεν είναι άξιο να κοσμεί του σώμα του. Στο πάτωμα και αυτό. Ξεχωρίζει την σκαρταδούρα, τι ανακούφιση επιτέλους. Ένας τέλεια μινιμαλιστικός κόσμος μόλις ολοκληρώθηκε και οφείλει ένα χειροκρότημα. Κλείνει το φως βγαίνοντας από το δωμάτιο, κάποιος πρέπει να μαζέψει τα γυαλιά. Πλέον, τίποτα δεν είναι ίδιο. Τίποτα δεν είναι ξανά το ίδιο.